კანადელებმა მოქმედ ლიბერალურ პარტიას კიდევ ოთხწლიანი მანდატი მისცეს და მიენდნენ პრემიერ-მინისტრ მარკ კარნის, რომ ის შეძლებს გამკლავებას აშშ-ის პრეზიდენტ დონალდ ტრამპის საბაჟო გადასახადებთან და კანადის ანექსიის აკვიატებასთან.

კარნიმ, თავისი ფინანსური გამოცდილებიდან გამომდინარე, როგორც კანადის ბანკისა და შემდეგ ინგლისის ბანკის მმართველმა, კანადელები დაარწმუნა, რომ მას გააჩნდა ეკონომიკური ინსტრუმენტები ქვეყნის სამართავად არაპროგნოზირებად ეკონომიკურ პირობებში, როგორიცაა სატარიფო ომები და ტრამპთან დადებული ახალი სავაჭრო შეთანხმება.

კონსერვატიული პარტიის ლიდერმა პიერ პუალიევრმა კამპანია აწარმოა ცვლილებების დაპირებით, პრემიერ-მინისტრ ჯასტინ ტრუდოს მმართველობის ქვეშ მყოფი 10 წლის განმავლობაში ნელა მიმავალი ლიბერალური პარტიის წინააღმდეგ, თუმცა ეს გამარჯვებისთვის საკმარისი არ აღმოჩნდა.

კანადელებმა უარყვეს პუალიევრის გზავნილი და ეს მისთვის მწარე დამარცხება იყო, რადგან თვეების განმავლობაში ჩატარებულ გამოკითხვებში ის ლიბერალებს ბევრად უსწრებდა.

თუმცა, შემდეგ ვითარება შეიცვალა არაპოპულარული ტრუდოს გადადგომით და ლიბერალური პარტიის ლიდერის არჩევნების შემდეგ პოლიტიკაში ახალბედა კარნის მიერ თანამდებობის დაკავებით.

ლიბერალები საზოგადოებრივი აზრის გამოკითხვებში სწრაფად დაწინაურდნენ, კონსერვატორებს გაუსწრეს და 27 აპრილს, გამოკითხვების ბოლო დღეს, ოთხი პუნქტით უსწრებდნენ.

უმრავლესობა ჯერ კიდევ გაურკვეველია

ამომრჩევლებმა დაიჯერეს კარნის წარმოჩენა, როგორც მტკიცე ხელის მქონე ლიდერის მთავრობის სათავეში, როდესაც ტრამპთან დაპირისპირების დრო დადგება. თუმცა, კარნი მანამდე არასდროს ყოფილა პოლიტიკაში, მით უმეტეს კანადის უმაღლეს თანამდებობაზე.

არჩევნები ორპარტიულ რბოლად იქცა. ჯაგმიტ სინგჰის ხელმძღვანელობით ახალი დემოკრატიული პარტია კონკურენტადაც კი ვერ იქცა.

ქვეყნის მასშტაბით ბრძოლა 343 მანდატისთვის (ოლქისთვის) მიმდინარეობდა, უმრავლესობისთვის კი 172 მანდატია საჭირო.

ვინაიდან კანადა გეოგრაფიულად ძალიან დიდია, მას ექვსი საათიანი სარტყელი აქვს. ხმები ჯერ კიდევ ითვლება, ამიტომ ჯერჯერობით უცნობია, კარნი უმრავლესობის მთავრობას შექმნის თუ უმცირესობისას.